ON THE RIGHT OF THE WORKING CLASS AND THE POPULAR STRATA TO REST, VACATIONS AND RECREATION

Statement of the European Communist Action

ON THE RIGHT OF THE WORKING CLASS AND THE POPULAR STRATA TO REST, VACATIONS AND RECREATION

Like the right to work, the right to rest, vacation and leisure is a social right, closely connected to the right to health, since work, rest and recreation are factors of fundamental importance for the replenishment of only part of the labour power consumed by the workers through their brutal exploitation by the employers as well as for their psycho-physical balance.

Even when the right to rest is formally set forth by law, capitalism restricts and even prevents its exercise in various ways, primarily through the unpaid extension of working hours and working life, flexible work and working time arrangements.

The EU bodies bear a serious responsibility for restricting or preventing the right to free time. Directive 2003/88/EC, has raised the maximum average duration of the working week in member countries from 40 to 48 hours, but the bourgeois lobbies and capital sectors are pushing for further extensions or, even, a complete liberalization of working hours. The retirement age is rising in different jurisdictions, also under the direction by the European Commission. The EU regulations and guidelines allow atypical bargaining agreements which may provide for a flexible schedule depending on the production needs of the business owners up to 12 continuous days’ work with no day off, with no wage increases for night or public holiday work, no paid vacations and, often, no paid sick leave, a six-day working week and the abolition of the Sunday holiday. The policy of low wages and pensions, the cuts in or the abolition of the holiday allowance strongly promoted by the EU bodies and the governments in the name of monetary and budgetary stability, along with the cuts in services or their privatization-commercialization in the name of the reduction of public spending, contributes to decreasing the income available to workers to be spent on qualified vacations, practically canceling or drastically constraining the right to rest for the majority of the working class.

Capitalism has transformed the right to rest into an expensive commodity, into a privilege only for those who have enough income both for spending their vacations in a healthy and qualified way, as well as for accessing sport, culture and other recreational activities. The EU legislation fosters the tendency of capital to concentration in such highly profitable business activities as the tourism and leisure industry, and its centralization in the hands of few monopolies of this sector, such as big tour operators, hotels and restaurants chains, airlines and shipping companies, with the consequent formation of high monopolistic prices, while the salaries of employees in the tourism sector, despite its high profitability, are among the lowest, their job among the most insecure, and the amount and conditions of their working hours among the most grueling. The result is the deprivation of quality tourist services for the majority of the working class, on the one hand and the expulsion from the market and the proletarianization of small self-employed in the tourism and hospitality sector on the other hand.

Socialism, for example in the USSR, had a diametrically opposite approach to this issue. The 8-hours working day was established by decree on November 11, 1917, just 4 days after the seizure of power by the Bolsheviks. The Soviet power, in order to favor the multilateral, material and spiritual, development of workers' personality, was taking care of reducing working time to increase the quantity and quality of free time. The right to rest, for the first time in history, was established by the so called "Stalin's" 1936 Constitution of the USSR, whose article 119 stated: "Citizens of the USSR have the right to rest. The right to rest is guaranteed by the reduction of the working day for the vast majority of workers up to 7 hours, by the establishment of paid annual vacations for workers and employees, by the provision of a vast network of sanatoriums, vacation homes and clubs for the service of workers". The Soviet Constitution expressly indicated how to make the right to rest effective and concrete through a wide network of facilities that offered a complete bundle of services, from accommodation to meals, from recreational, cultural and sports programs to healthcare, rehabilitation and spa treatment. Moreover, for veterans and "assault workers", the use of these facilities was free of charge, while for all other workers the labor unions covered 50% to 80% of vacation-related costs.

Being aware that, in the context of capitalism, any workers' achievement is never definitive, but liable to be canceled whenever the correlation of forces between the classes changes and that only the revolutionary seizure of political power and its retention by the proletariat make the acquired economic and social rights irreversible, the parties of the European Communist Action develop action in the workplaces to organize the struggle of workers in the tourism and hospitality sectors and to formulatemilitant demands. They also express their solidarity with workers, calling them to struggle to win their right to a qualified rest and vacation, for:

• the reduction of working hours at the same wage;
• the lowering of the retirement age;
• substantial increases in wages and pensions and their indexation to the cost of living, for guaranteed holiday allowance;
• the creation of the material conditions for the exercise of the right to vacations, rest and recreation through the provision by the State of specific public accommodation, healthcare-rehabilitative, cultural, recreational and sports facilities and services for workers and their families, in confrontation with the policy of cuts, public spending savings and budgetary rigor pursued so far by the EU and the bourgeois governments of the member states.

The task of the communists is to fight at the forefront of the struggle of the working class for vacation, which is a universal right of the people and not a privilege for the few, and to secure the rights of the workers in the hospitality-tourism sector. The prospect in favour of workers’–people’s interests lies in the struggle for workers’ power, for a centrally planned economy, for socialism, for the transformation of all large hotel and tourist establishments into social property, for a life with contemporary rights to work, leisure and recreation, vacation, health, etc.

_________________

Sobre el derecho de la clase obrera y las capas populares al descanso, las vacaciones y el esparcimiento

Al igual que el derecho al trabajo, el derecho al descanso, las vacaciones y el ocio es un derecho social. estrechamente vinculado al derecho a la salud puesto que el trabajo, el descanso y el ocio son factores de importancia clave para la reposición de parte de la fuerza de trabajo consumida por los trabajadores con su brutal explotación por parte de los empresarios, así como para su equilibrio psicosocial.

Aun cuando el derecho al descanso está establecido legalmente, el capitalismo restringe e incluso impide de varias formas que se ejerza, sobre todo a través de una extensión no remunerada del horario laboral y la vida laboral, del trabajo flexible y de los acuerdos sobre el horario laboral. 

Los organismos de la UE tienen una gran responsabilidad en la restricción o impedimento del derecho al tiempo libre. La Directiva 2003/88/EC ha elevado la duración media máxima de la semana laboral en sus países miembro de 40 horas a 48, pero los lobbies burgueses y los sectores del capital impulsan una mayor extensión o, incluso, una liberalización total del horario laboral. La edad de jubilación se eleva en distintas jurisprudencias, también bajo dirección de la Comisión Europea. Las regulaciones y directrices de la UE permiten que convenios colectivos atípicos puedan proporcionar un calendario flexible en función de las necesidades productivas de los dueños de las empresas, con hasta 12 días de trabajo ininterrumpido sin descanso, sin aumentos salariales por trabajo nocturno o en festivos, sin vacaciones remuneradas y, a menudo, sin baja remunerada por enfermedad, con semanas laborales de seis días y la abolición del festivo dominical. La política de bajos salarios y bajas pensiones, los recortes o la abolición en los permisos de vacaciones enormemente promovidos por los organismos de la UE y los gobiernos en nombre de la estabilidad monetaria y presupuestaria, junto con los recortes en servicios o su privatización-mercantilización en nombre de la reducción del gasto público, contribuyen al descenso de los ingresos disponibles para que los trabajadores los gasten en vacaciones de calidad, lo que en la práctica cancela o constriñe drásticamente el derecho al descanso para la mayoría de la clase obrera.

El capitalismo ha transformado el derecho al descanso en una mercancía cara, en un privilegio solo para los que tienen suficientes ingresos tanto para pasar sus vacaciones de forma saludable y de calidad como para acceder al deporte, la cultura y otras actividades recreativas. La legislación de la UE fomenta la tendencia del capital a la concentración de actividades empresariales tan lucrativas como el turismo y la industria del ocio y a su centralización en manos de unos pocos monopolios de este sector, como los grandes operadores turísticos, cadenas hoteleras y de restauración, aerolíneas y navieras, con la consiguiente formación de altos precios monopolíticos mientras los salarios de los empleados del sector turístico, pese a su gran rentabilidad, se encuentran entre los más bajos; su trabajo está entre los más inseguros, y la cantidad y condiciones de horas trabajadas entre las más extenuantes. Consecuencia de ello es la privación de servicios turísticos de calidad para la mayoría de la clase obrera, por un lado, y la expulsión del mercado y proletarización de pequeños autónomos en el turismo y el sector de la hostelería por el otro.

El socialismo, por ejemplo en la URSS, tenía un enfoque diametralmente opuesto sobre esta cuestión. La jornada laboral de 8 horas se decretó el 11 de noviembre de 1917, solo 4 días después de la toma del poder por parte de los bolcheviques. El poder soviético, para favorecer el desarrollo multilateral, material y espiritual, de la personalidad de los trabajadores, se encargó de reducir el tiempo de trabajo para aumentar la cantidad y calidad del tiempo libre. El derecho al descanso se estableció, por primera vez en la historia, por la llamada Constitución “de Stalin” de la URSS de 1936, cuyo artículo 119 afirmaba que: «Los ciudadanos de la URSS tienen derecho al descanso. Garantizan el derecho al descanso la reducción de la jornada laboral para la amplia mayoría de trabajadores hasta las 7 horas, mediante el establecimiento de vacaciones anuales remuneradas para obreros y empleados, mediante la proporción de una vasta red de sanatorios, casas de descanso y clubes a disposición de los trabajadores.» La Constitución soviética indicaba de manera expresa cómo hacer efectivo el derecho al descanso y concretarlo a través de una amplia red de instalaciones que ofrecían un paquete completo de servicios, desde el alojamiento hasta las comidas, desde los programas recreativos, culturales y deportivos hasta el tratamiento sanitario, de rehabilitación y de spa. Además, el uso de estas instalaciones era gratuito para los veteranos y “obreros de asalto”, mientras que los sindicatos cubrían del 50% al 80% de los costes derivados de las vacaciones para los demás obreros.

Conscientes de ello, en el contexto del capitalismo, en el que ningún logro de los trabajadores es nunca definitivo, sino susceptible de ser cancelado cuando la correlación de fuerzas entre las clases cambie, y solo la toma revolucionaria del poder político y su retención por parte del proletariado hacen irreversibles los derechos económicos y sociales adquiridos, los partidos de la Acción Comunista Europea desarrollan su acción en los centros de trabajo para organizar la lucha de los trabajadores en los sectores del turismo y la hostelería y formulan reivindicaciones militantes; expresan también su solidaridad con los trabajadores, llamándolos a luchar para conseguir su derecho a un descanso y vacaciones de calidad, por:

·         la reducción de la jornada laboral con el mismo salario;

·         el descenso de la edad de jubilación;

·         aumentos sustanciales en salarios y pensiones y su adecuación al coste de la vida, por un permiso de vacaciones garantizado;

·         la creación de las condiciones materiales para el ejercicio del derecho a las vacaciones, el descanso y el esparcimiento mediante la proporción por parte del estado de alojamiento público específico, instalaciones y servicios sanitarios-de rehabilitación, culturales, recreativos y deportivos para los trabajadores y sus familias, confrontando con la política de recortes, ahorro de gasto público y rigor presupuestario seguido hasta ahora por la UE y los gobiernos burgueses de los estados miembro.

La tarea de los comunistas es combatir en la vanguardia de la lucha de la clase obrera por las vacaciones, que son un derecho universal de las personas y no un privilegio para unos pocos, y garantizar los derechos de los trabajadores en el sector de la hostelería y el turismo. La perspectiva a favor de los intereses obreros y populares yace en la lucha por el poder obrero, por una economía planificada centralmente, por el socialismo, por la transformación de todos los grandes establecimientos hoteleros y turísticos en una propiedad social, por una vida con derechos actuales al trabajo, al ocio y el esparcimiento, a las vacaciones, a la salud, etc.

_________________

Avrupa Komünist Hareketi Açıklaması

İŞÇİ SINIFI VE HALKIN DİNLENME VE TATİL HAKKI ÜZERİNE

Çalışma hakkı gibi dinlenme, tatil ve boş zaman hakkı da sosyal bir haktır ve sağlık hakkıyla yakından bağlantılıdır; çünkü çalışma, dinlenme ve boş zaman, işçilerin psikolojik ve fiziksel dengelerinin yanı sıra işverenler tarafından acımasızca sömürülmeleri sonucu tükettikleri emek gücünün yalnızca bir kısmının yenilenmesi için de temel öneme sahiptir.
 
Dinlenme hakkı resmi olarak yasalarla düzenlenmiş olsa bile, kapitalizm, çalışma saatlerinin ve çalışma hayatının ücretsiz olarak uzatılması, esnek çalışma düzenlemeleri başta olmak üzere çeşitli yollarla bu hakkın kullanılmasını kısıtlamakta ve hatta engellemektedir.
 
AB kurumları, serbest zaman hakkının kısıtlanması veya engellenmesi konusunda ciddi bir sorumluluk taşımaktadır. 2003/88/EC sayılı yönerge, üye ülkelerde çalışma haftasının azami ortalama süresini 40 saatten 48 saate çıkarmıştır, ancak sermaye kesimleri çalışma saatlerinin daha da uzatılması ve hatta tamamen serbestleştirilmesi için bastırmaktadır. Emeklilik yaşı da Avrupa Komisyonu'nun yönlendirmesiyle farklı ülkelerde yükselmektedir. AB yönetmelikleri ve yönergeleri, işverenlerin üretim ihtiyaçlarına bağlı olarak, gece veya resmi tatillerde çalışma için ücret artışı olmaksızın, ücretli tatil ve genellikle ücretli hastalık izni olmaksızın; altı günlük çalışma haftası ve Pazar tatilinin kaldırılmasıyla, kesintisiz 12 güne kadar esnek bir çalışma programı öngörebilen iş anlaşmalarına izin vermektedir. Düşük işçi ve emekli maaşı politikası, AB kurumları ve hükümetler tarafından finansal ve bütçesel istikrar adına şiddetle teşvik edilen tatil ödeneğinin kesilmesi ya da kaldırılması, kamu harcamalarının azaltılması amacıyla hizmetlerde yapılan kesintiler ya da bu hizmetlerin özelleştirilmesi-ticarileştirilmesi ile birlikte işçilerin nitelikli tatiller için harcayabilecekleri gelir azalmakta ve işçi sınıfının çoğunluğu için dinlenme hakkı fiilen ortadan kalkmakta ya da büyük ölçüde kısıtlanmaktadır.
 
Kapitalizm, dinlenme hakkını pahalı bir metaya dönüştürmüştür. Sağlıklı ve nitelikli bir tatil, spor, kültür ve diğer eğlence faaliyetleri için yeterli gelire sahip olanlar açısından bir ayrıcalık haline getirmiştir. AB mevzuatı, sermayenin turizm ve boş zaman endüstrisi gibi yüksek kârlı ticari faaliyetlerde yoğunlaşma eğilimini ve bu sektörün büyük tur operatörleri, otel ve restoran zincirleri, havayolları ve taşımacılık şirketleri gibi birkaç tekelin elinde merkezileşmesini ve bunun sonucunda yüksek fiyatların oluşmasını teşvik ederken, turizm sektöründe çalışanlar, maaşları yüksek kârlılığına rağmen en düşük, işleri en güvensiz ve çalışma saatlerinin süresi ve koşulları en yorucu olanlar arasındadır. Sonuç, bir yandan işçi sınıfının çoğunluğunun kaliteli turizm hizmetlerinden mahrum kalması, diğer yandan da turizm ve konaklama sektöründeki küçük serbest meslek sahiplerinin piyasadan kovulması ve proleterleşmesidir.
 
Sosyalizm, örneğin SSCB'de, bu konuda taban tabana zıt bir yaklaşım sergilemiştir. 8 saatlik iş günü, Bolşeviklerin iktidarı ele geçirmesinden sadece 4 gün sonra, 11 Kasım 1917'de kararnameyle belirlendi. Sovyet iktidarı, işçilerin kişiliğinin çok yönlü, maddi ve manevi gelişimini desteklemek amacıyla, boş zamanın niceliğini ve niteliğini arttırmak için çalışma süresini azaltmaya özen gösteriyordu. Dinlenme hakkı, tarihte ilk kez, SSCB'nin "Stalin'in" 1936 Anayasası olarak adlandırılan anayasasının 119. maddesi tarafından tesis edilmiştir: "SSCB vatandaşları dinlenme hakkına sahiptir. Dinlenme hakkı, işçilerin büyük çoğunluğu için iş gününün 7 saate indirilmesiyle, işçiler ve çalışanlar için ücretli yıllık tatillerin tesis edilmesiyle, işçilere yönelik geniş bir sanatoryum, tatil evi ve kulüp ağının sağlanmasıyla garanti altına alınmıştır." Sovyet Anayasası, konaklamadan yemeğe, eğlence, kültür ve spor programlarından sağlık, rehabilitasyon ve kaplıca tedavisine kadar eksiksiz bir hizmet paketi sunan geniş bir tesis ağı aracılığıyla dinlenme hakkının nasıl etkili ve somut hale getirileceğini açıkça belirtmiştir. Dahası, savaş gazisi olan işçiler için bu tesislerin kullanımı ücretsizken, diğer tüm işçiler için işçi sendikaları tatil ile ilgili masrafların %50 ile %80'ini karşılıyordu.
 
Kapitalizm koşullarında, işçi sınıfı adına herhangi bir kazanımın asla kalıcı olmadığının, sınıflar arasındaki güçler ilişkisi değiştiğinde ortadan kalkabileceğinin ve yalnızca siyasi iktidarın devrimci bir şekilde ele geçirilmesi ve proletarya tarafından elde tutulmasının kazanılan ekonomik ve sosyal hakları geri döndürülemez hale getirdiğinin farkında olan Avrupa Komünist Hareketi Partileri, turizm ve konaklama sektörlerindeki işçilerin mücadelesini örgütlemek ve militan talepler öne çıkarmak için işyerlerinde harekete geçmektedirler. Ayrıca işçilerle dayanışmalarını ifade ederek, onları nitelikli dinlenme ve tatil haklarını kazanmak için şu eksende mücadele etmeye çağırırlar:
 
• Ücretler korunarak çalışma saatlerinin azaltılması;
• Emeklilik yaşının düşürülmesi;
• Ücret ve emekli maaşlarında önemli artışlar yapılması ve bunların hayat pahalılığına endekslenmesi, tatil ödeneklerinin garanti altına alınması;
• AB ve üye devletlerin burjuva hükümetleri tarafından bugüne kadar izlenen kesinti, kamu harcamalarında tasarruf ve bütçe politikalarına karşı, devlet tarafından işçiler ve ailelerine özel konaklama, sağlık-rehabilitasyon, kültürel, eğlence ve spor tesisleri ve hizmetlerinin sağlanması yoluyla tatil, dinlenme ve eğlenme hakkının kullanılması için maddi koşulların yaratılması.
 
Komünistlerin görevi, azınlık için bir ayrıcalık değil, halkın evrensel bir hakkı olan tatil için işçi sınıfının mücadelesinin ön saflarında mücadele etmek ve konaklama-turizm sektöründeki işçilerin haklarını güvence altına almaktır. İşçilerin ve halkın çıkarları lehine bir yaklaşım; işçilerin iktidarı için, merkezi planlı bir ekonomi için, sosyalizm için, tüm büyük otel ve turizm işletmelerinin toplumsal mülkiyete dönüştürülmesi için, çalışma, boş zaman ve dinlenme, tatil ve sağlık gibi hakların garanti altına alındığı bir yaşam için mücadelede yatmaktadır.

_________________

ECA Verklaring: het recht van de arbeidersklasse op rust, vakantie en recreatie

 

Net als het recht op werk, is het recht op rust, vakantie en vrije tijd een sociaal recht, nauw verbonden met het recht op gezondheid, omdat werk, rust en vrije tijd factoren van fundamenteel belang zijn voor het aanvullen van slechts een deel van de arbeidskracht die de arbeiders verbruiken door hun brutale uitbuiting door de werkgevers, evenals voor het evenwicht van hun mentale en fysieke gezonheid.

Hoewel het recht op rust formeel is vastgelegd in de wet, beperkt en verhindert het kapitalisme de uitoefening ervan op verschillende manieren, voornamelijk door de onbetaalde verlenging van de arbeidstijd en het werkende leven, flexwerk en arbeidstijdregelingen.

De EU instituten dragen een grote verantwoordelijkheid voor het beperken of verhinderen van het recht op vrije tijd. Richtlijn 2003/88/EG heeft de maximale gemiddelde duur van de werkweek in de lidstaten verhoogd van 40 naar 48 uur, maar de burgerlijke lobby’s en kapitaalsectoren dringen aan op verdere uitbreidingen of zelfs een volledige liberalisering van de arbeidstijd. De pensioenleeftijd stijgt in verschillende rechtsgebieden, ook onder leiding van de Europese Commissie. De EU voorschriften en richtlijnen staan atypische arbeidsovereenkomsten toe die kunnen voorzien in een flexibel rooster, afhankelijk van de productiebehoeften van de bedrijfseigenaren, tot 12 aaneengesloten werkdagen zonder vrije dagen, zonder loonsverhoging voor nacht- of feestdagenwerk, zonder betaalde vakanties en vaak zonder betaald ziekteverlof, een zesdaagse werkweek en de afschaffing van de zondagsvakantie. Het beleid van lage lonen en pensioenen, de bezuinigingen op of de afschaffing van het vakantiegeld die sterk gepromoot worden door de EU en onze regeringen in naam van de monetaire en budgettaire stabiliteit, samen met de bezuinigingen op diensten of de privatisering en commercialisering ervan in naam van de vermindering van de overheidsuitgaven, draagt bij aan de vermindering van het inkomen dat beschikbaar is voor arbeiders om te besteden aan gekwalificeerde vakanties, waardoor het recht op rust voor de meerderheid van de arbeidersklasse praktisch verdwijnt of drastisch wordt beperkt.

Het kapitalisme heeft het recht op rust veranderd in duur koopwaar, in een voorrecht voor alleen diegenen die genoeg inkomen hebben om hun vakanties op een gezonde en goede manier door te brengen en om toegang te krijgen tot sport, cultuur en andere recreatieve activiteiten. EU-wetgeving bevordert de neiging van het kapitaal om zich te concentreren in zeer winstgevende bedrijfsactiviteiten zoals de toerisme- en vrijetijdsindustrie, en de centralisatie ervan in de handen van enkele monopolies in deze sector, zoals grote touroperators, hotel- en restaurantketens, luchtvaartmaatschappijen en rederijen, met de daaruit voortvloeiende vorming van hoge monopolistische prijzen, terwijl de salarissen van werknemers in de toeristische sector, ondanks de hoge winstgevendheid, tot de laagste behoren, hun baan tot de meest onzekere behoort en het aantal en de voorwaarden van hun werkuren tot de meest slopende behoren. Het resultaat is enerzijds dat de meerderheid van de arbeidersklasse verstoken blijft van hoogwaardige toeristische diensten en anderzijds dat kleine zelfstandigen in de toerisme- en horecasector uit de markt worden gedrukt en geproletariseerd.

Het socialisme, zoals in de USSR, had een tegenovergestelde benadering van deze kwestie. De 8-urige werkdag werd bij decreet ingevoerd op 11 november 1917, slechts 4 dagen na de machtsovername door de Bolsjewieken. Om de veelzijdige materiële en spirituele en persoonlijke ontwikkeling van de arbeiders te bevorderen, zorgde de Sovjetmacht voor een verkorting van de arbeidstijd om de kwantiteit en kwaliteit van de vrije tijd te verhogen. Het recht op rust werd, voor het eerst in de geschiedenis, vastgelegd in de zogenaamde “Stalin” Grondwet van de USSR van 1936, waarvan artikel 119 luidt als volgt: “Burgers van de USSR hebben het recht om te rusten. Het recht op rust wordt gegarandeerd door de verkorting van de werkdag voor de overgrote meerderheid van de arbeiders tot 7 uur, door de invoering van betaalde jaarlijkse vakanties voor arbeiders en bedienden, door de voorziening van een uitgebreid netwerk van sanatoria, vakantiehuizen en clubs ten dienste van de arbeiders”. De Sovjetgrondwet gaf uitdrukkelijk aan hoe het recht op rust effectief en concreet kon worden gemaakt door middel van een uitgebreid netwerk van faciliteiten die een compleet dienstenpakket aanboden, van accommodatie tot maaltijden, van recreatieve, culturele en sportprogramma’s tot gezondheidszorg, revalidatie en kuurbehandelingen. Bovendien was het gebruik van deze faciliteiten gratis voor veteranen, terwijl voor alle andere werknemers de vakbonden 50% tot 80% van de vakantie gerelateerde kosten voor hun rekening namen.

Beseffende dat in de context van het kapitalisme elke verworvenheid van de arbeiders nooit definitief is, maar ongedaan gemaakt kan worden zodra de krachtsverhoudingen tussen de klassen verandert en dat alleen de revolutionaire overname van de politieke macht en het behoud daarvan door het proletariaat de verworven economische en sociale rechten onomkeerbaar maken, ontwikkelen de partijen van de Europese Communistische Actie actie op de werkplekken om de strijd van arbeiders in de toerisme- en horecasector te organiseren en om militante eisen te formuleren. Ze betuigen ook hun solidariteit met de arbeiders en roepen hen op om te strijden voor hun recht op gekwalificeerde rust en vakantie, voor:

• arbeidstijdverkorting bij gelijkblijvend loon;
• verlaging van de pensioengerechtigde leeftijd;
• substantiële verhogingen van lonen en pensioenen en hun indexering aan de kosten van levensonderhoud, voor gegarandeerde vakantietoeslag;
• het scheppen van de materiële voorwaarden voor de uitoefening van het recht op vakantie, rust en recreatie door het beschikbaar stellen door de staat van specifieke openbare accommodatie, gezondheidszorg-rehabilitatie, culturele, recreatieve en sportfaciliteiten en diensten voor werknemers en hun gezinnen, in confrontatie met het beleid van bezuinigingen, besparingen op overheidsuitgaven en begrotingsdiscipline dat tot nu toe is gevoerd door de EU en de burgerlijke regeringen van de lidstaten.

Het is de taak van de communisten om in de voorhoede van de strijd van de arbeidersklasse te strijden voor vakantie, een universeel recht van het volk en geen voorrecht voor enkelen, en om de rechten van de werknemers in de horeca-toeristische sector veilig te stellen. Het vooruitzicht ten gunste van de belangen van arbeiders en mensen ligt in de strijd voor arbeidersmacht, voor een centraal geplande economie, voor socialisme, voor de transformatie van alle grote hotel- en toeristische bedrijven in sociaal eigendom, voor een leven met hedendaagse rechten op werk, vrije tijd en recreatie, vakantie, gezondheid, enzovoorts.